ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္ျပႆနာ

လက္ရွိႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္စာတမ္း အမွတ္ (၂)
၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ  

 
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္စစ္အာဏာရွင္ျပႆနာ

သမၼတသိန္းစိန္ အစိုးရတက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို အလ်င္အျမန္ျပဳလုပ္ေနပါသည္။ သူ၏ သမၼတက်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပဲြမိန္႔ခြန္း၌ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား လိုအပ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္းတင္ျပၿပီး၊ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး (Peace)၊ တည္ၿငိမ္ေရး (Stablity)၊ ႏွင့္ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး (Development) တို႔ကို ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အေျခခံမူ (၃) ရပ္အျဖစ္ လက္ခံက်င့္သံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့သည္။

သမၼတသိန္းစိန္၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အေျခခံမူ (၃) ရပ္တြင္ ပထမႏွင့္ ဒုတိယမူမ်ားသည္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ဆင္ႏဲႊေနေသာ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္ေနပါသည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား၏ ေတာင္းဆိုတိုက္ပဲြဝင္ေနသည့္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ားကို မေျဖရွင္းႏိုင္သမွ် တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီး တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားတြင္ စစ္ပဲြျဖစ္ပြားေနသမွ် ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုနည္းတူ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ မ်ားႏွင့္ ေဒသဆိုင္ရာတည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရး (Stability) ကိုလည္း တည္ေဆာက္၍ မရႏိုင္ေပ။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ေဒသဆိုင္ရာတည္ၿငိမ္မႈ မရွိသ၍ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဥပမာ - တခုအျဖစ္ တင္ျပလိုပါသည္။

 ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးအဖဲြ႔အစည္း (KIO) ႏွင့္ နဝတစစ္အစိုးရအၾကား အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးလုပ္ၿပီး ေနာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္အတြင္း ေဒသဆိုင္ရာ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ားစြာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ပူးေပါင္းၿပီးေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္တြင္ စစ္ပဲြျပန္လည္ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ရက္ပိုင္းအနည္းငယ္အတြင္း တံတားေပါင္း (၂၅) ခုကို မိုင္းခဲြဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္ၾကသည္။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ႏွင့္ အတင္းအဓမၼ ေျပာင္းေရြ႕ခံရသူ (၅) ေသာင္း (၅) ေထာင္ေက်ာ္ ရွိလာၿပီး စာသင္ ေက်ာင္းေပါင္း (၅ဝ) ေက်ာ္ကိုလည္း ပိတ္ထား ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား (၇,၈၇၂) တို႔၏ ပညာေရးလည္း ထိခိုက္နစ္နာ ရပါသည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ တပ္ရင္း (၁၃ဝ) ေက်ာ္ကို စစ္ေျမျပင္သို႔ ေစလႊတ္ၿပီး တိုက္ပဲြေပါင္း (၇ဝ၃) ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု သိရပါသည္ (BCES-BP. No. 2 ကို႐ႈ)။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္ မည္သို႔ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္နည္း။ ျပည္တြင္း စီးပြားေရးသာမက တရုတ္အပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ကူးသန္းေရာင္း ဝယ္ေရးကုိ မ်ားစြာထိုခိုက္နစ္နာေစမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရရွိေသးသ၍ ေဒသဆိုင္ရာ တည္ၿငိမ္မႈလည္း မရရွိႏိုင္ေပ။ ေဒသဆိုင္ရာတည္ၿငိမ္မႈ မရွိသ၍ ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းကိုလည္း မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ဤစာတမ္း ငယ္တြင္ သံုးသပ္တင္ျပသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။

စစ္အစိုးရမွ အရပ္သားအစိုးရသို႔ အေျပာင္းအလဲကာလ အေျခအေန

သမၼတသိန္းစိန္က သူ၏ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမူ (၃) ရပ္ကို စဲြကိုင္ၿပီး “ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္ သံေအာက္တြင္ - တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးျပဳလုပ္ရန္ ဖိတ္ေခၚကမ္းလွမ္း ခ်က္ကို သကၠရာဇ္ ၂ဝ၁၁ ၾသဂုတ္လ (၁၈) ရက္ေန႔တြင္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔အစည္းေပါင္း (၁၃) ဖဲြ႔ ႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးေဆြးေႏြးပဲြမ်ားက်င္းပခဲ့ၿပီး၊ အဖဲြ႔ေပါင္း (၈) ဖဲြ႔ႏွင့္ သေဘာတူလက္မွတ္မ်ားေရးထိုးခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ တခ်ိဳ႕ေသာ လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကာေျပာဆိုေနခ်ိန္တြင္ အျခားတဖက္တြင္လည္း အျခားေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားကို စစ္ေရးဆင္၍ တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ေန သနည္း။ လက္တဖက္ျဖင့္ “သံလြင္ခက္” ကို ကိုင္၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကမ္းလွမ္းၿပီး၊ အျခားလက္ျဖင့္ “ဓါး” မ်ား ကိုင္ေဆာင္ ေနဆဲ ျဖစ္ေနပါသေလာ။ ထိုအေျခအေနေအာက္တြင္ သမၼတသိန္းစိန္၏ အေနအထား၊ ရပ္တည္ခ်က္၊ အေျခခံရိုးသား တည္ၿငိမ္မႈ မည္မွ်ရွိေနပါသနည္း … ဟု ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ထြက္ေနပါသည္။ တခ်ိဳ႕ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက “ယခု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပဲြမ်ားအေပၚ လံုးဝအယံုအၾကည္မရွိေၾကာင္း” … ဖြင့္ေျပာေနၾကသည္ (BCES-paper: No.1)။ ထိုေမးခြန္းမ်ားအတြက္ မိမိမွာ မေျဖဆိုပါ။ ေျဖဆိုပုိင္ခြင့္လည္း မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိအစိုးရ၏ အေျခအေနကို နားလည္ သေဘာေပါက္ရန္ သံုးသပ္ၾကည့္ခ်င္ပါသည္။

လက္ရွိအစိုးရ၏ အေျခအေနကို သံုးသပ္ခ်င္ပါက ယခင္ နအဖစစ္အစိုးရက ေရးဆဲြျပ႒ာန္းခဲ့ေသာ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကို အေျခခံ၍ စစ္အစိုးရမွ လက္ရွိအစိုးရထံသို႔ မည္သို႔မည္ပံု အာဏာလႊဲေျပာင္းခဲ့သနည္း ဟူေသာ အခ်က္မ်ားကို နားလည္ရန္ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏ ႏိုင္ငံေရးအႀကံအစည္ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း တေစ့ တေစာင္းေလ့လာၾကည့္ရန္ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊက လက္ရွိအစိုးရထံ အာဏာလဲႊေျပာင္းရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းက နဝတစစ္အစိုးရတရပ္ကို ဖန္တီးၿပီး အာဏာလဲႊေျပာင္းပံုျခင္း မတူေပ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနဝင္းက တပ္မေတာ္ ဟူေသာ ယႏၱရားတခုတည္းကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာတခုလံုးကို လူတစု၏ လက္ထဲသို႔ ပံု၍လဲႊအပ္ ခဲ့ပါသည္။ အာဏာကို လူတစုထံပံု၍ လဲႊအပ္ခဲ့သျဖင့္ ထိုအင္အားစုသည္ မၾကာမီအေတာအတြင္း အထူးအာဏာႀကီးမား လာခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ျပန္ခံလိုက္ရပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းသည္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝျဖင့္ ဘဝဆံုးခန္းတိုင္ခဲ့ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊအေနျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း၏ ၾကမၼာဆိုးမ်ား သူ႔ထံ ျပန္ဝင္မလာေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး အကာအကြယ္ယူခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အာဏာကို တေနရာတည္းတြင္ ပံုအပ္မလဲႊပဲ ေလးပိုင္းပိုင္း၍ ခဲြပစ္လိုက္ပါသည္။ အာဏာကို တေနရာတည္း ပံုအပ္မထားပဲ ခဲြေဝေပးလိုက္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏ လုပ္ရပ္သည္ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္အရ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ခဲြေဝက်င့္သံုးျခင္းႏွင့္ လံုးဝႏိႈင္းယွဥ္၍ မရေပ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္တြင္ က်င့္သံုး သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရား တခုႏွင့္တခုအၾကား အာဏာထိန္းညိႇသည့္ ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ အင္အားစုတခုႏွင့္ တခုအၾကား အားၿပိဳင္အႏိုင္မယူရေလေအာင္ သူ႔ကိုယ္သူ အကာအကြယ္ယူျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊအေနျဖင့္ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို အေျခခံ၍ လက္ရွိအစိုးရထံ အာဏာလဲႊေျပာင္းရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားကို (၄) ေနရာခဲြ၍ လဲႊအပ္ခဲ့သည္။ ထို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားမ်ားမွာ - (၁) သမၼတ (၂) လႊတ္ေတာ္ (၃) တပ္မေတာ္ ႏွင့္ (၄) ပါတီ တို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရား (၄) ခုကို ႏိုင္ငံေရးအာဏာႏွင့္ ၾသဇာအရွိန္အဝါ ညီတူညီမွ်နီးပါးရွိသည့္ သူ႔ေနာက္လိုက္တပည့္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ေစပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ သမၼတသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ ဥေသွ်ာင္ျဖစ္ေနပါေသာ္လည္း တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ မဟုတ္ေပ။ ထိုဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ အရပ္သားသမၼတသည္ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္တာဝန္ကို တိုက္ရိုက္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ခြင့္ မရွိေသာေၾကာင့္ စစ္တပ္တခုလံုးကို တိုက္ရိုက္ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္၍ အမိန္႔ေပးႏိုင္ေသာ အခြင့္အာဏာ သူ႔ထံတြင္ မရွိေပ။

၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ အရပ္သားမဟုတ္ေသာ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကို တပ္မေတာ္တရပ္လံုးအား တိုက္ရိုက္ ဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးရံုသာမက၊ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းပိုင္ခြင့္ကိုပါ ေပးထားေသာေၾကာင့္ သမၼတႏွင့္ တပ္မေတာ္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္အၾကား မည္သူက ပိုမိုတန္ခိုးအာဏာႀကီးမားေနသနည္း … ဟု ေမးခြန္းထုတ္စရာ ရွိေနပါသည္။ သမၼတသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အတြင္း ၾသဇာအာဏာအင္အားအႀကီးမားဆံုး အင္အားစု ဟုေခၚဆိုသည့္ “ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ ေရးႏွင့္ လုံၿခံဳေရးေကာင္စီ” ဥကၠ႒ရာထူးကို အပ္ႏွင္းခံရပါေသာ္လည္း စစ္တပ္ကို တိုက္ရိုက္အမိန္႔ေပးပိုင္ခြင့္ မရွိေသာေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာ စစ္ေရးပဋိပကၡႏွင့္ တိုက္ပဲြမ်ားကို ရပ္တန္႔က ရပ္ပါ ဟု တိုက္ရိုက္ အမိန္႔ေပးပိုင္ခြင့္ မရွိေပ။ နီးစပ္သူမ်ား ေျပာျပခ်က္အရ သမၼတသိန္းစိန္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာ စစ္ေရးခင္းမႈကို ရပ္ဆိုင္းေစခ်င္ပါသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူဘာမွ်တတ္ႏိုင္ျခင္း မရွိပါ။

လတ္တေလာတြင္ သမၼတသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္ေနေသာ အစိုးရႏွင့္ တပ္မေတာ္အၾကားတြင္ ေသာ္၎၊ အစိုးရႏွင့္ လႊတ္ေတာ္အၾကားတြင္ ေသာ္၎၊ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ ပါတီအၾကားတြင္ ေသာ္၎ အျမင္မတူညီမႈ၊ ဝိဝါဒကဲြျပားမႈ၊ အာဏာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈမ်ိဳး မရွိေသးေသာ္လည္း အခ်င္းခ်င္း သူ႔ေျခလွမ္း၊ ကိုယ့္ေျခလွမ္းမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္ေန ၾကသည္ကို သိသာထင္ရွားစြာ ျမင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

မည္သူစၿပီး “ေရြ႕” မည္နည္း

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊသည္ လိမ္မာပါးနပ္စြာျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားကို အင္အား (၄) ေနရာခဲြ၍ အာဏာကို ျဖန္႔က်ဲကာ ညင္သာစြာအာဏာလဲႊအပ္ခဲ့ပါသည္။ ထို အင္အား (၄) ေနရာကို ဗိုလ္ေနၿမဲ၊ က်ားေနၿမဲ ထားျခင္းအားျဖင့္ သူ႔အတြက္ အႏၱရယ္ကင္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု တြက္ခ်က္ထားပံုရပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ယႏၱရားတခုလံုး ပံုမွန္လည္ပတ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ထိုအင္အားစု (၄) ေနရာမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား အလုပ္လုပ္ ရန္လိုအပ္ပါသည္။ တိုင္းျပည္၏ အေထြေထြျပႆနာမ်ားကိုလည္း ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ဖက္ေပါင္းစံုမွ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနေသာ တိုင္းျပည္၏အေျခအေနကို မ်က္စိမွိတ္၊ နားပိတ္ၿပီး လွစ္လွ်ဴရႈ ပစ္ထား၍ မရေပ။ ႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တဲြျပႆနာမ်ားအျဖစ္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးျပႆနာေပါင္းစံုကို အေရးတႀကီး ေျဖရွင္းရန္ လိုအပ္ေနပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာစီးပြားေရးပိတ္ဆို႔မႈ၊ အိမ္နီးနားခ်င္း မ်ားႏွင့္ ကုန္သြယ္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး၊ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ရင္ဆိုင္ေနရေသာ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးအၾကပ္အတည္းမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ လိုအပ္ေနပါသည္။ ထိုျပႆနာမ်ားကို သီးျခားစီကိုင္တြယ္၍ မရေပ။ အားလံုး ဆက္စပ္ ဒြန္တဲြေနပါသည္။ ေသခ်ာစြာ ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္ပါက ထိုျပႆနာမ်ားအားလံုး၏ အေခါင္အခ်ဳပ္သည္ အႏွစ္ (၆ဝ) ေက်ာ္ “ျပည္တြင္းစစ္” တည္းဟူေသာ “ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား၏ လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡ ေျဖရွင္းေရး” တို႔ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္ပါသည္။

အႏွစ္ (၆ဝ) ေက်ာ္ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ေနရေသာ ျပည္ေထာင္စုျပႆနာေျဖရွင္းေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ လတ္တေလာ ႏိုင္ငံေရးအၾကပ္အတည္းမွ ရုန္းထြက္ႏိုင္ေရးအတြက္ “ႏိုင္ငံေရးအေရြ႕” ကို မည္သူက အရင္စတြန္း မည္နည္း။ ထို “ႏိုင္ငံေရးအေရြ႕” ကို စတြန္းသူမွာ သမၼတသိန္းစိန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ အထူးသိသာ ထင္ရွားေနေသာ အခ်က္မွာ သူသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားကို ထိပ္ပိုင္းမွ ကိုင္တြယ္ေနေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္ အျခားျခားေသာ ျပႆနာအားလံုးႏွင့္ ေန႔စဥ္ႀကဳံေတြ႔ရင္ဆိုင္ေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ႏိုင္ငံေရးအေရြ႕ကို စတင္ၿပီး တြန္းေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသည္ ပထမအခ်က္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ဒုတိယအခ်က္မွာ သမၼတဦးသိန္းစိန္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ၏ ႏိုင္ငံေရးကစားကြက္ထဲတြင္ အာဏာခ်ိန္ခြင္လွ်ာ ထိန္းညိႇေပးေနသည့္ က်ားကြက္တကြက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုက်ားကြက္ထဲတြင္ အင္အားခ်င္းညီမွ်ေသာ အျခား အင္အားစု (၃) ရပ္ကို သူရင္ဆိုင္ေနရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼတသိန္းစိန္၏ အာဏာဆက္လက္တည္တံ့ေရးသည္ ထို အင္အားစု (၃) ရပ္ျဖစ္သည့္ တပ္မေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အာဏာရပါတီတို႔အေပၚတြင္ တည္မွီႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ေပ။ ထိုအင္အားစု (၃) ရပ္သည္ သမၼတ၏ ၿပိဳင္ဖက္မ်ားသာ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအင္အားစု (၃) ရပ္ကို ေက်ာ္၍ သမၼတက ႏိုင္ငံေရးအေရြ႕ကို စတင္ “တြန္း” ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေလ့လာသူမ်ားက သံုးသပ္ေနၾကပါသည္။

ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ စစ္ေရးတြင္ “ထာဝရရန္သူလည္း မရွိ … ထာဝရမိတ္ေဆြလည္း မရွိ” ဟူေသာ ဆိုရိုးစကားရွိပါသည္။ သမၼတ သိန္းစိန္အေနျဖင့္ သူ႔အာဏာဆက္လက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရး “အေရြ႕” ကိုစၿပီး “တြန္း” လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ယခင္က သူ၏ ပင္မႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ တပ္မေတာ္မွ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ အလိုအေလွ်ာက္ ၿပိဳင္ဖက္အင္အားစုမ်ား ျဖစ္သြားၾကၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ားသည္ သူ႔အာဏာဆက္လက္ ရွင္သန္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ အင္အားစုမ်ားအျဖစ္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေျပာင္းသြားၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼတသိန္းစိန္သည္ ႏိုင္ငံေရးအေရြ႕ကို လိမ္မာပါးနပ္စြာကိုင္တြယ္၍ ဖက္ႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳၿပီး စတင္တြန္းေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သမၼတသိန္းစိန္၏ ႏိုင္ငံေရးအေရြ႕တြင္ ပထမဦးစားေပးအျဖစ္ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းျခင္းပင္ျဖစ္ပါ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊေအာက္တြင္ ေရးဆဲြျပ႒ာန္းခဲ့ေသာ ေရြးေကာက္ပဲြဥပေဒကို အလ်င္အျမန္ ျပင္ဆင္၍ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရြးေကာက္ပဲြဝင္လာႏိုင္ေရးအတြက္ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ယင္း အေရြ႕သည္ အလြန္ လိမ္မာပါးနပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရး “အေရြ႕” ကိုတြန္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ သည္ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး၊ လႊတ္ေတာ္ထဲတြင္ ဝင္ေရာက္ေနရာ ယူလိုက္ရံုျဖင့္ သမၼတသိန္းစိန္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ သူရေရႊမန္းႏွင့္ အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ ခင္ေအာင္ျမင့္ တို႔ကို လြယ္ကူစြာ အာဏာခ်ိန္ခြင္ ညိႇၿပီးသား ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ ထိုသူမ်ားအေနျဖင့္ အာဏာလက္ဝယ္ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ၾသဇာ၊ အရွိန္အဝါႏွင့္ တန္ခိုးႀကီးမားမႈတို႔ကို မည္သို႔မွ်ယွဥ္ၿပိဳင္ ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သမၼတသိန္းစိန္အေနျဖင့္ သူ၏ အဓိကၿပိဳင္ဖက္ (၃) ခုတြင္ တခုျဖစ္ေသာ လႊတ္ေတာ္ကို အင္အားထိန္းညိႇရန္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အထူးလိုလားေနျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။

သမၼတသိန္းစိန္၏ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ “ဒုတိယအေရြ႕” မွာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔အစည္းမ်ားအား အပစ္ အခတ္ရပ္စဲေရး ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြမ်ား က်င္းပရန္ ဖိတ္ေခၚကမ္းလွမ္းျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသည္ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္” အျပန္အလွန္အားျပဳကူညီမႈ “ေထာက္တိုင္ႀကီး” ကို ၿဖိဳခ်ရန္ ပထမေျခလွမ္း ျဖစ္သည္ဟု သံုးသပ္ႏိုင္ပါ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ “အညမည သေဘာတရား” ကို လိမ္မာပါးနပ္စြာအသံုးခ်၍ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္” တို႔ကို အျပန္အလွန္အက်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ စစ္ေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးလမ္းႏွစ္သြယ္ျဖင့္ စတင္အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့သူမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ျပည္တြင္းစစ္ကို တမင္တကာေမြး ထားခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးနည္းျဖင့္ မေျဖရွင္းပဲ၊ စစ္ေရးျဖင့္ ေျဖရွင္းေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ ျပည္တြင္းစစ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရန္ စစ္ေရးျဖင့္ အျပတ္တိုက္ခိုက္ ေခ်မႈန္းျခင္းမ်ိဳးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ႏွင့္ ဗမာ့တပ္မေတာ္က လံုးဝလုပ္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း မရွိပါ။ ျပည္တြင္းစစ္ အတြန္႔ရွည္ေရးအတြက္ စစ္ေရးျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ ရြက္ခဲ့ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ရွိေနမွသာ တပ္မေတာ္ တန္ခိုးႀကီးထြားႏိုင္ေပမည္။ သို႔မွသာ စစ္တပ္မွ ႏိုင္ငံ ေတာ္အာဏာကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကဲြေရး ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖင့္ ျပည္သူလူထုကို ၿခိမ္းေျခာက္ကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ရာစုႏွစ္တဝက္ေက်ာ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးဆီသို႔

သမၼတသိန္းစိန္၏ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြေအာင္ျမင္ၿပီး အႏွစ္ (၆ဝ) ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ရပ္စဲႏိုင္ပါက တပ္မေတာ္မွ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တည္ေဆာက္ေရး” ဟူေသာ ႏိုင္ငံေရးယႏၱရားႀကီး တစတစၿပိဳကဲြသြား ႏိုင္ပါသည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္ ျပည္တြင္းစစ္ကို မွီခိုအားကိုးၿပီးမွသာ ရွင္သန္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ မရွိပါက စစ္အာဏာရွင္စနစ္၏ ႏိုင္ငံေရးေရေသာက္ျမစ္ႀကီး ခမ္းေျခာက္သြားပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲ ျခင္းသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဖ်က္သိမ္းေရးအတြက္ အဓိကေသာ့ခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းသည္ သမၼတသိန္းစိန္ ရည္မွန္း ထားေသာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ ေရရွည္အက်ိဳးတရား ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးပဲြမ်ား ေအာင္ျမင္ပါက သမၼတသိန္းစိန္အတြက္ လတ္တေလာ ႏိုင္ငံေရးရလာဒ္ တခုရရွိ ႏိုင္ပါေသးသည္။ ယင္းမွာ သူ၏ႏိုင္ငံေရး ၿပိဳင္ဖက္ျဖစ္ေနေသာ တပ္မေတာ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အာဏာခ်ိန္ခြင့္လွ်ာကို လြယ္ကူစြာ ထိန္းညိႇႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ရာတြင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကို ႏိုင္ငံေရးအရ အဓိပၸာယ္ျပည့္ဝေသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပဲြ အျဖစ္သို႔ အလ်င္အျမန္ ကူးေျပာင္းႏိုင္ျခင္း မရွိပါက သမၼတသိန္းစိန္အတြက္ အထူးအႏၱရယ္ႀကီးမားႏိုင္ပါသည္။ တိုင္းျပည္ကိုလည္း ထိခိုက္နစ္နာ ေစႏိုင္ပါသည္။ ယင္း အႏၱရယ္မွာ သမၼတသိန္းစိန္၏ ၿပိဳင္ဖက္မ်ားထဲမွ - အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးႏွင့္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆန္႔က်င္ေနေသာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တခ်ိဳ႕ ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္လာၿပီး၊ ထုိမွတဆင့္ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းမႈ ျပန္လည္ ျဖစ္ပြားႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ စစ္တပ္မွ ေနာက္ထပ္တခါ ျပန္လည္အာဏာသိမ္းသြားပါက သမိုင္းတြင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဘူးေသာ အေျခအေနမ်ား ျပန္လည္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးတြင္ လူဝီဘုရင္ကိုျဖဳတ္ခ် ႏိုင္ေသာ္လည္း၊ ေတာ္လွန္ေရး ရည္မွန္းခ်က္မ်ား အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္ခင္ လူဝီဘုရင္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးသြမ္းေသာ နပိုလီယံ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ခဲ့ျခင္းကို၎၊ ရွစ္ေလးလံုးအေရး ေတာ္ပံုႀကီးျဖင့္ မဆလ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီေခတ္သစ္ႀကီးကို အလ်င္အျမန္ မထူေထာင္ ႏိုင္ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုးဝါးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ေစာေမာင္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ၏ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ျပားျပားဝပ္သြားခဲ့ေသာ အေတြ႔အႀကံဳကို ေသာ္၎ သင္ခန္းစာယူသင့္ပါသည္။

သမၼတသိန္းစိန္၏ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး တကယ္ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေရးအတြက္ အဓိကအက်ဆံုးေသာ အခ်က္မ်ားမွာ အႏွစ္ (၆ဝ) ေက်ာ္ ျပည္တြင္းစစ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တကယ္လိုလားပါက ယခုက်င္းပလွ်က္ ရွိေနေသာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး ေဆြးေႏြးပဲြမ်ားကို “ႏိုင္ငံေရးအရ အဓိပၸာယ္ရွိေသာ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပဲြ” အျဖစ္သို႔ အျမန္ဆံုးေျပာင္းလဲက်င္းပရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း သံုးသပ္တင္ျပ လိုက္ရပါသည္။

ဤေနရာမွ ရယူသိမ္းဆည္းပါ။

http://www.burmaethnicstudies.net/analysis.html

Posted in: သုံးသပ်ချက်